Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Η Πάτρα είναι μια σημαντική πόλη για την Ζωή μας. Ο Ιδρυτης μας Περσευς Αθηναιος, υπηρετησε στην Ναυτικη Διοικηση Ιονιου, έγραφε για πολλα χρονια ως Θεατρικός Κριτικός στον "Νεολογο Πατρων", ενω σημαντικός 'Ανθρωπος στην Ζωή μου απο το 1980, γεννήθηκε στην Πάτρα το 1960.

Ο 'Αγιος Ανδρέας είναι ο Προστάτης μου. Προσευχήθηκα σε αυτόν  στις 9 Απριλίου του 2012 σε υπο βροχήν προσκύνημα στην Χάρη του.

Άνω Φωτό Αρχείου Ιδρύματος Ελληνισμουύ (C) 9 Απριλιου 2012

Και ύστερα από Χρόνια "φανερώθηκε" η Χάρη του, ακριβώς την στιγμή που χρειαζόταν.
.....Αυτός..."με φώναξε¨.....

Ο Θεός μας δοκιμάζει, και οταν στην περατότητα μας, εχουμε εξαντλήσει κάθε δυνατότητα, τοτε ερχεται η "υπερβαση". Απο το άυλο, το αερικό, από εκείνο που χρειαζεσε ψυχή ζώσα για να νοιώσεις πως υπάρχει........ καί Πίστη γιά να το "δείς".

 ==================================

"Ορατών τε Πάντων  και αοράων". Ειναι ευλογία να μπορείς να ....μπαίνεις  στην διάσταση των αοράτων, διαφοροποιούμενος   απο το περιοριστικό των δυνατοτήτων που γινεται "Μηδενιστικη Ιδεοληψια¨.

Τιμωντας την Επετειο της Εθνικης Αντιστασης το Ιδρυμα Ελληνισμου κατεθεσε Στεφανι στο Μνημειο του Αγνωστου Στρατιωτου.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΠΑΝΤΑ

To περιεχομενο καθε πραξης και καθε εκφρασης καθοριζεται απο την ψυχη του Καθε Ανθρωπου.

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ

ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΚΑΘΕ ΠΡΑΞΗΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗΣ 

Τα Σύνορα της Ελλάδας είναι οντολογικά σύνορα υψηλού διαφορισμού, πολιτισμού Φωτός

 Η Πρωτη ζεστασιά των Χριστουγέννων σε μοναδα των Ενοπλων Δυναμεων

Ανάμεσα από τα  πολλα άλλα στοιχεια οντολογικής υπόστασης που προσφέρει η έννοια Ελλάδα και η έννοια Πατρίδα, είναι ότι κάθε κύτταρο του κορμιού της είναι και ΔΙΚΟ ΜΑΣ . Σε καθε Εθνική Υποδομή, σε κάθε  ακρογιάλι, σε καθε γεφύρι που κρατα το δρομο μας, σε καθε Φαρο που αναβοσβηνει κρατωντας το στίγμα μας, σε κάθε Υπηρεσία, όσο και να φανεί παράξενο σε όσους δεν έχουν διαχωρίσει την Ελλάδα από "το σύστημα",  αισθανόμαστε το ίδιο με το σπίτι της Μάνας και του Πατέρα. Έτσι και το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο σε μα μονάδα των Ενόπλων Δυνάμεων,  το αισθανόμαστε ως το Δέντρο που στολίστηκε σπίτι μας.

Να θυμίσω ότι και στην Γερμανική Κατοχή του 41-44 "ερχόντουσαν..Χριστούγεννα". Και θα υπάρχουν πάντα Χριστούγεννα, όσο δεν αφήνουμε το κακό να μπει στην ψυχή μας . Όσο αισθανόμαστε την Ελλάδα σαν την αγκαλιά της δίκης μας μάνας.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΟΜΟΤΙΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΝΙΚΟΛΑ ΒΕΡΝΙΚΟΥ

 Μετά από 200 χρόνια επανεκδόθηκε ο ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟΣ: το «Βιβλίον Ιστορικόν του Μητροπολίτου Μονεμβασίας κυρίου ΔΩΡΟΘΕΟΥ»

Εκδόσεις Τσουκάτου – https://www.facebook.com/tsoukatou.gr/

Μαυρομιχάλη 84 και Καλλιδρομίου
Athens, Greece 11472

Ο Χρονογράφος του Δωρόθεου, ήταν το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο των Ελλήνων, έχοντας γνωρίσει τριάντα ανατυπώσεις από το 1631 έως το 1818 ενώ, παράλληλα, σώζονται και πολλά χειρόγραφα του ιστορικού αυτού βιβλίου. Από αυτά φαίνεται πως το κύριο μέρος του βιβλίου γράφτηκε γύρω στο 1570-75.

Η πρώτη έντυπη έκδοση βασίστηκε σε χειρόγραφο που έφερε στην Βενετία από την Ρουμανία, στον τυπογράφο αδελφό του, ο Ζώτος Τζιγαράς πρωτοσπαθάριος του τότε ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ο Χρονογράφος αυτός μεταφράστηκε αργότερα και τυπώθηκε μερικές φορές στα ρουμανικά.

Το κείμενο που αναφέρεται στην ελληνική βιβλιογραφία ως ο «Ψευδό-Δωρόθεος», το παρουσιάζουμε εδώ με πολλές συμπληρώσεις από τις 30 διαδοχικές εκδόσεις του, και από συγγενείς βυζαντινές χρονογραφίες. Πρόκειται για ένα συμπίλημα διαφόρων χρονικών (τις διάφορες έξοχες ιστορίες) στο οποίο προσθέσαμε 1680 επεξηγηματικές υποσημειώσεις, μερικές εικόνες και βιβλιογραφία.

Συναφής με τον Χρονογράφο του Δωρόθεου (του 1631) ήταν η «Νέα Σύνοψις» του Ματθαίου Κιγάλα που εκδόθηκε το 1637 και ακολουθεί αρκετά πιστά το συμπίλημα των κυριότερων από τα περιεχόμενα του «Ψευδοδωρόθεου», ιδίως εκείνων της Πεντατεύχου της Παλαιάς Διαθήκης, με παραλλαγές που εντάξαμε στο κυρίως κείμενο της νέας έκδοσης. Ουσιαστικά πρόκειται για δύο διαφορετικά χρονικά με κοινό αρχέτυπο, γραμμένα σε ένα μη λόγιο γλωσσικό ιδίωμα, που πολλές φορές θυμίζει την πολίτικη καθομιλουμένη των προγόνων μας της γενιάς του 1918. Σημασία, πάντως έχει για τον σημερινό αναγνώστη το περιεχόμενο και η ιδεολογία ενός βιβλίου με το οποίο γαλουχήθηκαν έξη γενιές Ελλήνων.

Το συμπληρωμένο νέο συμπίλημα του Χρονογράφου περιλαμβάνει στην αρχή του την Βιβλική ιστορία, με επίκεντρο την Μέση Ανατολή, μέχρι τις εποχές του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Πτολεμαίων, κλείνει με μία εξιστόρηση του πολέμου της Τροίας, στο οποίο επιλέξαμε να προσθέσουμε στοιχεία της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας από την αντίστοιχη διήγηση του Ματθαίου Κιγάλα.

Ακολουθεί η ιστορία της Ρώμης, από την εποχή του Αινεία, μέχρι τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, με αναλυτικά χρονικά των διαδοχικών Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Η αφήγηση προχωρεί με την ιστορία της Βυζαντινής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από την ίδρυση ως την πτώση της Κωνσταντινούπολης, και συνεχίζεται με την διαδοχή των Οθωμανών σουλτάνων μέχρι τις ημέρες της σύνταξης του χρονικού. Στη συνέχεια, σε κάθε νέα έκδοση τύπωναν συνήθως μια προσθήκη στην αφήγηση, που ενημέρωνε το κείμενο για το διάστημα που είχε μεσολαβήσει από τις προηγούμενες ανατυπώσεις και μέχρι το 1794.

Η Βυζαντινή ιστορία περιλαμβάνει πλήθος από παραμύθια και «λαογραφικές διηγήσεις» από λαϊκές πηγές που είχαν επιζήσει στη συλλογική μνήμη στις τελευταίες δεκαετίες του 1500.

Στο ιστορικό τμήμα του κειμένου περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, το Χρονικό των Κομνηνών με τις Σταυροφορίες και το «πως επήραν οι Φράγκοι την Πόλιν».

Το σώμα της κυρίως βυζαντινή ιστορίας του Χρονογράφου ακολουθεί ένα Χρονικό του Μορέως, γραμμένο σε πεζό λόγο, που εκτείνεται στα γεγονότα της περιόδου 1204-1439.

Περιγράφονται στη συνέχεια, σε άλλο κεφάλαιο, εκτενέστατα οι σύνοδοι της Φεράρας και της Φλωρεντίας που οδήγησαν σε συμφωνία για την ένωση των εκκλησιών, παρμένο, κατά κύριο λόγο, από το βιβλίο του Μ. Δεβαρή που εκδόθηκε στη Ῥώμη το 1577, από τον τυπογράφο Φραγκίσκο Ζανέτο.

Δίπλα στις ιστορίες των Οθωμανών Σουλτάνων και της καταγωγής τους, ένα άλλο λεπτομερές κεφάλαιο περιλαμβάνει το Χρονικό των Πατριαρχών της Κων/πόλεως, που σε ορισμένα του στοιχεία είναι η μοναδική (δευτερογενής) ιστορική πηγή που έχουμε για τα όσα συνέβησαν στον πατριαρχικό θρόνο μέχρι και την πατριαρχία του Ιερεμία του Τρανού που πήγε στην Μόσχα συνοδευόμενος από τον Μονεμβασίας Ιερόθεο.

Αμέσως στη συνέχεια του κειμένου, βρίσκουμε το χρονικό «περί της Βενετίας πότε εκτίσθη, και πόσοι των Δουκών ώρισαν αυτήν, και πόσα κάστρη έλαβον». Ολοκληρώνεται έτσι μια άλλη, παράλληλη θεώρηση του ιστορικού χρόνου, όπου τα σύγχρονα δεδομένα επιβάλλουν και μια πρόσθετη αναδρομή στη «γενεαλογική χρονολογία» της Δημοκρατίας του Αδρία, διότι και αυτή, με τη σειρά της, τέμνει την ελληνική ιστορία της «Ρωμανίας» διατηρώντας και μετά την Άλωση μια σημαντική παρουσία στον ελλαδικό χώρο.

Ο Χρονογράφος κλείνει με τρία σχετικά σύντομα κεφάλαια:

1.      Το πρώτο: «Περὶ τοῦ λειψάνου τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, ὁποῦ τὸ ἤφερεν ὁ υἱὸς αὐτοῦ Κωνστάντιος ἀπὸ τὴν Νικομηδείαν» πάνω στον τάφο του οποίου υπήρχαν τα γράμματα μέσα στα οποία κρύβονταν ο χρησμός της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από το «Ξανθό γένος», εκδοχή που χρονολογείται με βεβαιότητα από το 1570, δεκαπέντε χρόνια μετά το 1555, εποχή κατά την οποία βρέθηκαν στο Μιλάνο οι προφητείες του Αγαθάγγελου και μεταφράστηκαν ιταλικά.

2.      Δεύτερο: την εικονογραφημένη μέθοδο της «Χειρός του Σολομώντα» με την οποία μπορούμε να υπολογίσουμε, με τις παλάμες μας, τις Επακτές, τους κύκλους του Ηλίου και της Σελήνης, και «εις πόσες του Μαρτίου ή του Απριλίου γίνεται το Πάσχα».

3.      Και Τρίτο έναν κατάλογο, δυο σελίδων, των Οφφικίων της βασιλείας των Ρωμαίων που θέσπισε, κατά τον Χρονογράφο, ο Μέγας Κωνσταντίνος.

Δύο αιώνες μετά την τελευταία επανέκδοση το 1818 στην Βενετία του Ιστορικού Χρονογράφου, κρίναμε πως πρέπει να ξαναδοθεί στο αναγνωστικό μας κοινό συμπληρωμένο και με επαρκείς επεξηγήσεις ένα κείμενο που περιέχει, όπως προείπαμε μια εκλαϊκευμένη περίληψη των πρώτων βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, ακολουθούμενη από μια λεπτομερή εξιστόρηση της ρωμαϊκής, βυζαντινής, οθωμανικής και βενετικής ιστορίας. Κείμενο στο οποίο έχουν προστεθεί ενδιαφέρουσες διηγήσεις από τα χρονικά των πατριαρχών, τη σύνοδο της Φλωρεντίας, ένα ελάχιστα γνωστό πεζό Χρονικό του Μορέως, όπως και πολλά λαογραφικά στοιχεία με περίεργες «ιστορίες».

Η επανέκδοση ξαναφέρνει κοντά μας την καθομιλουμένη ελληνική του 16^ου αιώνα, γλώσσα προσιτή και κατανοητή στην οποία είχαν γραφεί μόλις τέσσερα ή πέντε, το πολύ, βιβλία στις πρώτες δεκαετίες του 17ου αιώνα.

Το αρχικό προλογικό σημείωμα, που επαναλαμβάνεται σε κάθε επανέκδοση, επισημαίνει, άλλωστε, στους ευσεβείς ορθοδόξους αναγνώστες την αξία της μελέτης του παρελθόντος ως πηγής ηθικών διδαγμάτων.

Παραθέτουμε στη συνέχεια τα εξώφυλλα  μερικών από τις 30 εκδόσεων του Χρονογράφου.

DOROTEO CRONOGRAFO ◄► Ο ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟΣ

Known as Dorotheos or Pseudodorotheos, the book was first published in Venice in 1631 as Σύνοψις Ιστοριών, and six years later, almost simultaneously, with it’s second edition, the Cypriot monk Mattheos Cigalas, also, published his Νέα Σύνοψις Ιστοριών. Several editions are known to have been made of the Dorotheos Chronographer, the last being the 1818 reprint. It is the previous 1805 edition's pagination that is referred to by N. Politis and E. Gedeon.

Dorotheos Chronographer is a complete creationist history of the Christian Universe, starting with the creation of the world by God, and thereafter proceeding along the succession of generations and events as described by the Bible. The History continuous with the narrative of the Greeks taking up the rule of the Holy Land. At that stage a quick reference is made to Alexander the Great, Ptolemy and the Trojan War.

The Trojan War serves as an introduction to the legend of the creation of Rome, and thereafter comes the description of the Roman emperors, who ruled the Holy Land and prepared history for the advent of the Christian Roman Empire of Constantine the Great.

The history of the Roman Empire of Constantinople (Byzance) occupies the bulk of Dorotheos Chronography, down to 1453 and the coming of the Ottoman sultans, who ruled both Constantinople and the Holy Land. The original (1631) text finishes the description of historical event at the year 1595 and includes several pages of first hand information on the successive ecumenical patriarchs during the 16th century. Later editions have added short indications about the sultans and the rulers of Venice down to the years 1774-1790.

It should be noted that the Chronograph includes complete lists (catalogues) of Roman and Byzantine emperors, of sultans and a catalogue of the patriarchs of Constantinople up to 1595.

The third part of the Chronographer is an interesting compendium that includes a short Chronicle of the Frankish occupation and rule of Morea (Χρονικό του Μωρέα) written in vernacular modern Greek of the end of the 16th century, a relation of the Synode of Florence where the union of the East and West Christian churches was attempted, a list of the rulers of Venice and a number of notices dealing (a) with the cryptic prophesy curved on the tomb of Constantine the Great, (b) the so called "hand of Solomon" that allows for the calculation of the calendary days and of the date upon which Easter falls, and finally (c) a list of dignitaries of the Byzantine Court.

Dorotheos Chronography is a complete narrative of the world history, according to the ideological landscape of the first quarter of the 1600s and marks the advent of the modern Greek literature, along with the Cretan theater and poetry. It presents a comprehensive creationist view of history and constitutes, what anthropologists term an "emic view", of the national identity Greek speaking and orthodox populations shared from the Cinquecento to the Greek Revolution of 1821-30. Therefore the rediscovery of the Dorotheos Συνοψις Ιστοριών will help reorient current discussions on the shaping and construction on Modern Greek national identity, at a time when Greek speaking communities in Greece, Cyprus, Albania, Ukraina, Russia, UK, Germany, USA, Australia, and elsewhere, are looking towards setting a Cultural Commonwealth to join the Global World of Cultures.

The text we present is a reconstruction of the 1805 edition, to which are added several cross references taken from Cigalas Νεα Σύνοψις 1637 and other byzantine chronicles of the 9th century. To reconstitute the full text we have used the copies that exist in Venice (Hellenic Institute and Bibl. Marciana), Gennadeion Library of Athens, Benaki Museum Library, Greek National Library, digital versions of various editions on the web and Prof. Nicolas Vernicos personal copy of a 18th century edition.●

Έκδοση του 1776 (αχος΄) Νικολάου Γλυκύ -Βενετία

Έκδοση του 1691 Νικολάου Σαρού -Βενετία

Έκδοση του 1750 Νικολάου Γλυκύ –Βενετία

Έκδοση 1798 Νικολάου Γλυκύ –Βενετία

Το Ευλογημένο Καράβι

 

Το Ευλογημένο Καράβι  

 

Ζαχαρία Παπαντωνίου

"Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;
Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι;
Ανέμοι σφυρίζουν και πέφτει νερό,
πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;"

^_"Για χώρα πηγαίνω πολύ μακρινή
θα φέξουνε φάροι πολλοί να περάσω
βοριάδες, νοτιάδες θα βρω μα θα φτάσω
με πρίμο αγεράκι, μ' ακέριο πανί."

^_"Κι αν οι κάβοι σου στήσουν τη νύχτα καρτέρι;
Απάνω σου αν πέσει το κύμα θεριό
και πάρει τους ναύτες και τον τιμονιέρη;
Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;"

«Ψηλά στο εκκλησάκι του βράχου, που ασπρίζει,
για μένα έχουν κάμει κρυφή λειτουργία ·
ορθός ο Χριστός το τιμόνι μου αγγίζει,
στην πλώρη μου στέκει η παρθένα Μαρία.»

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΑΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΥΛΟΥΣ

Αντιπροσωπεία του Ιδρύματος Ελληνισμού με επικεφαλής το Καθηγητή του ΕΚΠΑ Χρηστο Κάλλια, που είναι και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του Ιδρύματος,  επεσκέφθη το Αργος και έβαλε τα θεμέλια μιας μακροχρόνιας συνέργειας.

Το Ίδρυμα Ελληνισμού έχει ήδη Δράσεις στους Μύλους όπου μαζί με το Επιμένουμε Ελλάδα ΝΠΙΔ λειτουργεί εδώ και 5 χρόνια Κάμερα τοπίου με ζωντανή σύνδεση,  ενώ μαζί με το Κοινωφελές Ίδρυμα Περσεύς Αθηναίος έχει εμπλουτίσει την βιβλιοθήκη του Γυμνασίου της Νέας Κιου. 

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΡΓΟΥΣ

 Ο Καθ Κολλιας φωτογραφιζει το Θεατρο

 

Τα Ακολουθα "μεταδεδομένα" προερχονται απο την Πυλη του Υπουργειου Πολιτισμου

Το θέατρο του Άργους, χωρητικότητας περίπου 20.000 θεατών, συγκαταλέγεται στα μεγαλύτερα αρχαία θέατρα στην Ελλάδα. Βρίσκεται στους πρόποδες της νοτιοανατολικής πλευράς του λόφου του κάστρου, σε σημείο που συνδεόταν με την αγορά, δέσποζε πάνω από την αρχαία πόλη και ήταν ορατό από τον Αργολικό κόλπο. Στο χώρο προϋπήρχαν διάσπαρτα μικρά ιερά, όπως αυτά των Διοσκούρων και του Διός Ευβουλέως, τα οποία δεν καταπατήθηκαν κατά την κατασκευή του μνημείου. Το θέατρο οικοδομήθηκε κατά την ελληνιστική εποχή, στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. και αντικατέστησε το παλαιότερο της πόλης, που βρισκόταν περίπου 100 μ. νοτιότερα και είχε κτιστεί τον 5ο αι. π.Χ. Κατασκευάσθηκε πιθανόν για να φιλοξενήσει τους αγώνες μουσικής και δράματος των πανελλήνιων αγώνων των Νεμέων, που τότε μεταφέρθηκαν οριστικά στην πόλη του Άργους από το ιερό του Δία στην Νεμέα, ενώ περίπου την ίδια εποχή μεταφέρθηκαν στο Άργος και τα Ηραία. Ο αρχαιότερος αγώνας των Νεμέων, που τεκμηριωμένα γνωρίζουμε ότι έλαβε μέρος στο θέατρο του Άργους, ήταν αυτός των κιθαρωδών το 205 π.Χ. Στο μνημείο πραγματοποιούνταν επίσης πολιτικές συνεδριάσεις, όπως η Σύνοδος της Αχαϊκής Συμπολιτείας, που γινόταν τακτικά κατά τον 2ο αι. π.Χ. Το τεράστιο κοίλο του θεάτρου είναι στο μεγαλύτερο μέρος του λαξευμένο στο βράχο και χωριζόταν με δύο διαζώματα σε τρία οριζόντια τμήματα και με κλίμακες σε τέσσερις κερκίδες, που αντιστοιχούσαν στις φυλές του Άργους. Στο κεντρικό τμήμα του είναι λαξευμένες στο βράχο 83 σειρές εδωλίων, ενώ περίπου στο μέσο του συμπληρώνεται και στις δύο πλευρές με πρόσθετες σειρές εδωλίων στερεωμένων σε τεχνητά αναχώματα, τα οποία συγκρατούν αναλημματικοί τοίχοι, κτισμένοι με τον άνισο ισοδομικό τρόπο. Η ορχήστρα ήταν επίσης στο μεγαλύτερο μέρος της λαξευμένη στο βράχο. Αρχικά ήταν κυκλική, με διάμετρο 26 μ. και στο κέντρο της δημιουργήθηκαν δύο ανάγλυφες κατασκευές, ένας κύκλος και δύο εφαπτόμενες γραμμές για την καθοδήγηση των μετακινήσεων των χορών: κυκλικών στους διθυράμβους και ευθύγραμμων στις τραγωδίες και κωμωδίες. Η «χαρώνεια κλίμακα», ένας υπόγειος διάδρομος, ένωνε την ορχήστρα με τα αποδυτήρια και εξυπηρετούσε την εμφάνιση των νεκρών και των χθόνιων θεοτήτων κατά τις παραστάσεις. Το σκηνικό οικοδόμημα στην αρχική του μορφή ήταν κτισμένο με καλά επεξεργασμένους ασβεστόλιθους. Περιλάμβανε το προσκήνιο (24,40 x 2,50 μ.), διακοσμημένο στην εσωτερική του πλευρά με ιωνική κιονοστοιχία, τη σκηνή πάνω από τα αποδυτήρια στο ισόγειο, και μία στοά στην πρόσοψη με δωρική κιονοστοιχία (24 x 5,60 μ.). Στα ρωμαϊκά χρόνια, κυρίως το 2ο αι. μ.Χ., την εποχή του αυτοκράτορα Αδριανού, το μνημείο επαναδιαμορφώθηκε. Εδώ φιλοξενούνταν πλέον διάφοροι εορτασμοί (Σεβάστεια, Τίτεια, Τραιάνεια, Αντινόεια) καθώς και θεάματα, όπως κυνήγι θηρίων ή μονομαχίες, που είχαν ως αποτέλεσμα την αλλαγή τόσο της ορχήστρας όσο και της σκηνής. Στο πρώτο μισό του 2ου αι. μ.Χ. το σκηνικό οικοδόμημα, κτισμένο με πλίνθους, επεκτάθηκε προς τα δυτικά, καλύπτοντας μέρος της ορχήστρας. Το προσκήνιο μετατράπηκε σε διώροφο λογείο, επενδυμένο με μάρμαρο και κοσμημένο με κορινθιακές κιονοστοιχίες, ψηφιδωτά και αγάλματα σε κόγχες. Για την προστασία των θεατών από τον ήλιο τοποθετήθηκε ένα ύφασμα πάνω από τμήμα του κοίλου και για την ασφάλειά τους κατά τα θεάματα, ένα δίκτυ μπροστά στην προεδρία, και τα δύο στηριγμένα σε εσοχές λαξευμένες στο βράχο. Τον 3ο αι. μ.Χ. προστέθηκε μία εξέδρα με τρία μαρμάρινα καθίσματα για τους επισημότερους θεατές, όπως τον αντιπρόσωπο του αυτοκράτορα ή τους οργανωτές των θεαμάτων, και τον 4ο αι. μ.Χ. κατασκευάσθηκε στην ορχήστρα μία τεχνητή λίμνη για αθλοπαιδιές στο νερό και παραστάσεις ναυμαχιών. Το θέατρο εγκαταλείφθηκε οριστικά στο τέλος του 4ου αι. μ.Χ. Το μνημείο παρέμεινε ορατό στους επόμενους αιώνες και σχεδόν όλοι οι περιηγητές το αναφέρουν στις αφηγήσεις τους, ενώ πολλοί το σχεδίασαν. Χρησιμοποιήθηκε και πάλι, όταν στις 15 Ιουλίου 1829 πραγματοποιήθηκε σε αυτό η 4η Εθνοσυνέλευση του νέου ελληνικού κράτους, που οργάνωσε ο Ι. Καποδίστριας. Η ανασκαφική έρευνα του θεάτρου πραγματοποιήθηκε από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών κατά τα έτη 1890, 1930, 1954-56, 1981-82 και 1986-8, ενώ το 2004 ολοκληρώθηκε το έργο για τη στερέωση, αναστήλωση και αποκατάστασή του. Σήμερα ο χώρος του θεάτρου χρησιμοποιείται περιστασιακά για διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Συντάκτης Όλγα Ψυχογυιού, αρχαιολόγος

ΦΛΩΡΙΝΑ : ΧΙΟΝΙΣΕ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ....

 ΧΙΟΝΙΣΕ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΣ ΦΛΩΡΙΝΑ

Οι Φωτο ειναι απο την ΝΕΑ ΦΛΩΡΙΝΑ και τις παραθετουμε ατοφιες

.....ΚΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΓΑΛΑΝΟΣ

.....Η Ελλάδα και η Ελληνικη Κοινωνια περνάει για πολλα χρονια δυσκολες ωρες. Ειναι καταπληκτική η αντοχή αυτου του Λαου που σιωπηλα δεχεται στο κορμί του τα βασανιστήρια των συντρόφων του Σπαρτακου.

.....Ειναι ελπιδοφορο οτι τα παιδια γυρω απο το Πολυτεχνειο, χαμογελουν, μοιραζουν εντυπα και εφημεριδες, ειναι ελπιδοφορο οτι αυτα τα παιδια, αγορια και κοριτισα πιστεύουν. Εξακολοθουν να πιστεύουν στο ΚΑΛΟ, και να αντιτίθενται στην μιζέρια και στην ευτέλεια, και στην υποκρισία της εξουσιας.

....Το Κακο που βιωνουμε και μαλιστα προβαλλόμενο ως ΚΑΛΟ, θα καταρρεύσει εις τα εξ ων συνετέθη. Ετσι διδάσκει η ιστορια, που για αυτο δεν θελουν να διδασκεται.

..... Απεναντι απο τα κάγκελα του Πολυτεχνείου σταθηκα και στοχάστηκα πως δεν αξιζει η Ελλαδα και ο Λαος,  την χυδαία μεταχείριση που του επιβάλουν εδω και πολλα πολλα χρονια.

... Επιασα τον ευατο μου -  χωρις το συνηθισμένο μου χαμόγελο -  και περασα στο Πεζοδρομιο που ηταν τα παιδια. Τα παιδια με τα συνθήματα, τις προκηρύξεις, τα χαμόγελα και την Ελπίδα. 

Εξ αλλου η Ελλαδα αυτο διδασκει. να συνεχίσεις να πολεμάς με πίστη και Ελπίδα, απέναντι σε ΚΑΘΕ χυδαίο, θρασύ εχθρό, όπως οι Πέρσες στην ναυμαχία του Αρτεμισίου και τελικά να τους ξεφτιλίζεις στην Σαλαμίνα και στον Μαραθώνα, όπως οι Φασιστικές δυναμεις που επετεθησαν στην Ελλάδα τον Οκτωβρη του 1940 και κάποιοι είχαν το Θαρρος να τους πολεμησουν στον Καλαμα και τα οχυρα της Μακεδονιας και να νικησουν.

...Η Ψυχη παιδια δεν πρεπει να νικηθει. Η Ψυχη. Γιατι το μετωπο σπαει μονο οτσν δεχθεις να υποταχθεις στον δομικα και συστεμικα δυνατοτερο. Αλλοιως αν συνεχισεις να αντιστεκεσε και να πολεμας, τελικα ο σάπιος θα χαθει στην δικη του αποσύνθεση. Ετσι γινεται παντα, ετσι θα γινεται παντα...... 
..... Οποτε μου ζητήθηκε να προδώσω, η να υποταχθω, σκεφθηκα οτι ολοι οσοι αντισταθηκαν ειχαν ανθρωπινες και οχι θεϊκές δυνάμεις. Αρα και εγω οχι μονο μπορω αλλα δεν εχω το δικαιωμα να λυγισω, να φοβηθω η να υποταχθω, γιατι τοτε απαξιωνω οχι μονο  εμενα, αλλα και ολους οσους θυσιαστηκαν με την καρδια τους για να υπαρχει συνεχης αντισταση στην εξουσια που ηδονιζεται να "χειριζεται¨την κοινωνια ταπεινωτικα, και να θεωρει το ανθρωπο αναλωσιμο στοιχειο μιας απροσωπης μαζας, εχοντας πληρη αδιαφορια για το Ανθρωπινο Μετρο που αποτειλει το φως του Ελληνικου Πολιτισμου.
....Αν καποιοι θυσιαστηκαν για την Ανθρωπινη αξιοπρεπεια  -και θυσια δεν ειναι μονο ο ηρωικος θανατος, αλλα καθε κοστος που ειναι αποτελεσμα καθε αντισυστεμικης θεσης- εμεις δεν εχουμε το δικαιωμα να σταθουμε "λιγοι". Αν αλλοι στο Ανθρωπινο μετρο τους βρηκαν στην ψυχη τους το θαρρος, και στην δικη μας ψυχη υπαρχει το θαρρος και περιμενει να το καλεσουμε να ξεπεταχτει.....
--- Πιστη, θαρρος και υπομονη. Ελατε να κρατησουμε ΑΣΠΡΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ,  ΚΑΙ ΚΑΝΤΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΓΑΛΑΝΟΣ

ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ : ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΕΠΕΔΩΣΕ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΙΜΗΣΕ ΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ "ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ" ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Ο Πολιτισμος προσδιοριζει την Οντολογικη Υποσταση της Ελλαδας. 
Ελλαδα ειναι οι αξιες, οι εννοιες , η Ταυτοτητα και αρα η ζωη, το περιεχομενο της ζωης, που μας προσφερει αφειδώλευτα η Πατρίδα μας . Οποιος εχει την ψυχικη και πνευματικη ικανοτητα, η και την ευλογια,  να διαισθανθεί η και να κατανοήσει αυτη την Υποσταση που ειναι,  αλλα και η υπόσταση που μας προσφέρει η Ελλάδα, αντιλαμβανεται την Ελλαδα ως υπαρκτη οντοτητα, ως ΑΠΟΚΆΛΥΨΗ ΖΩΗΣ.

Και Καθως η ψυχη του και η Ελλαδα γινονται ΕΝΑ, προχωραει μεσα στην αγκαλια αυτης της ΠΑΤΡΙΔΑΣ προς το ΦΩΣ. Φως ηλιου αλλα και φως αυλο που τουτη η μοναδικη αγαπημενη προσφερει απλοχερα.

Τα ΣΥΝΟΡΑ θα εχουν νοημα οσο ο οντολογικος πολιτισμος θα ειναι κατι εντελως διαφορετικο απο τις Δομικες Κοινωνιες. 

Τα ΣΥΝΟΡΑ και μαλιστα ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ θα εχουν απολυτη σημασια και σκοπο υπερασπισης,  οσο ο Φασισμος της προκατασκευασμενης Δομικης Κοινωνιας των "στερεοτυπων ",  επιχειρει να καταλυσει τον Ανθρωποκεντρικο Πολιτισμο και να αλώσει τον Ανθρωπο και την Κοινωνια, μεταλλασσοντας την σε μηχανιστικη διαχειριση μαζων. 

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ,   Ο Ανθρωποκεντρικος Πολιτισμος,  που σκοπο του εχει να μυει στο ΦΩΣ και στο Απεραντο της Ανθρωπινης ψυχης μεσα απο το Γαλαζιο του Ουρανου και το "Θαλασσι" του Πελαγου, πρεπει να παραμεινουν απαραβιαστα. 

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ , ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ.

 ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ*

Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ ειναι "Το αηδονι του Καστελοριζου¨. Στην καρδια μας περαλαβε την Σημαια απο την ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΡΩ. Και Κραταει ψηλα την Ελληνικη Σημαια του Πολιτισμου στο Καστελοριζο.

Το Ιδρυμα Ελληνισμου σε αναγνωριση της προσφορας της ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ στον Πολιτισμο, στα πλαισια της εκδηλωσης για το Καστελλοριζο που ελαβε Χωρα αποψε (10/11/΄2018) στον Πειραια,  της Επεδωσε ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ υστερα απο αποφαση του Δ.Σ. που επεσφραγισε συγκεκριμενη εκφραση εκτιμησης  της εξ ακαδημαικων Επιστημονικης του Επιτροπης.

 Η τιμηθεισα Ευαγγελια Ξενοπουλου με την Φορεσια του Καστελόριζου. (Η Φωτογραφια ειναι της 19 Μαρτιου 2018, απο εκδηλωση με Αμφιτρύωνα τον Ευπατριδη Εφοπλιστη Ανδρέα Ποταμιανο

------------------------------------------------------------------

*Την Ελλαδα ως ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ , ως ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ, ειδε ο στοχαστης Φωτιος Λεπιδας

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΒΡΑΒΕΥΘΗΚΕ

 

 

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ : ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΤΗΝ ΦΕΡΑΜΕ ΜΙΑ ΩΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΣΜΕΝΕ Η ΝΙΚΗ

 

Τῶν προγόνων βλαστοί, 

μ᾿ ἀτσαλένια κορμιὰ 

τοῦ πολέμου περνώντας τὴ φρίκη,

 τῆς καρδιᾶς μας τὴ φλόγα τὴ φέραμε μιὰ

 ὡς ἐκεῖ ποὺ μᾶς πρόσμενε ἡ Νίκη.

 Μὲ τὴ λόγχη χαράξαμε ἁδρὸ στὰ βουνὰ 

τ᾿ ὄνομά μας -γαλάζιο λουλούδι- 

νὰ τὸ πάρει ὡς τὰ πέρατα ὁ θρύλος ξανά

 στοὺς λαοὺς νὰ τὸ κάνει τραγούδι. 

Προσταγὴ στὴ φυλή μας, σὰ νόμος βαριά,

 τὸ παλιὸ ν᾿ ἀναστήσουμε θάμα.

 Νἆναι αἰώνια σὲ τούτη τὴ γῆ ἡ Λευτεριά,

 κάποιας μοίρας ὁρίζει τὸ τάμα.

 Μάννα Ἑλλάδα, δική σου μιὰ σάλπιγγα ἠχεῖ,

 λὲς ἀκόμα, στῆς Πίνδου μιὰ κόχη,

 στοὺς λαοὺς νὰ θυμίζει, γεμάτο ψυχή

, τὸ τρανὸ ποὺ ξεστόμισες «Ὄχι»

. (ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΠΕΡΑΝΤΖΑΣ : ΠΙΝΔΟΣ)