Ας αναλογισθουμε πότε το "κάλο" μπαίνει σε περιπέτειες, σε απώλειες, σε λεηλασίες:
Οταν εκείνοι που επελέγησαν να είναι"θεματοφυλακες",έγιναν..."ιδιώτες", και υπηρετήσαν το αντίθετο από εκείνο που τους ανετέθη επειδή κατόρθωσαν να πείσουν ότι θα το υπηρετούσαν.
Ο Εφιάλτης, Ο Ιούδας, Ο Πέτρος,....η "κερκοπορτα", είναι πάντα παρόντες. Αλλοτε απο φθονο, αλλοτε απο το ταπεινο κριτηριο της ιδιοτελειας, αλλοτε απο δειλία, άλλοτε από εκδίκηση (επειδή δεν υπεταξαν τον αλλο, η δεν πηραν απο την αλλη πλευρα οσα αυθαίρετα θα ηθελαν), και αλλοτε επειδη ο αντιπαλος φαντασε απεναντι τους τεραστιος, ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ το αντιθετο απο εκεινο το οποιο τους ενεπιστευθη.
Αυτη η "δυναμικη του κακου" δυναται να εχει (και έχει) αναφορά στην Ελλάδα, αλλά και στην ανθωπινη μας υποσταση.
Ποσοι εχασαν τις επιχειρησεις τους επειδη οι "συνεταιροι" τους, ενεργησανε με γνωμονα οχι το Κοινο Καλο (της Επιχειρησης) αλλα το αμεσο τυφλο ιδιοτελες συμφερον, εστω και εαν "πριονιζαν το κλαρι πανω στο οποιο καθονταν". Το "παθος του κακου" υπηρετειται εστω και εαν καταλειγει σε καταστροφη (και για αυτον που το πραττει).
Ο Ιουδας ηταν ο Καλυτερος μαθητης του Ιησου, η "Κερκοπορτα" δεν ηταν απλα καποια πορτα, αλλα οι "προσκηνημενοι" και οι υποταγμένοι σε αυτους που επιβουλευονταν το Βυζαντιο, και που ηταν διπλα στον Παλαιολογο, ενω αυτοι που αφησαν τον Δραμαλη να περασει ατουφεκιστος την κακια σκαλα, ηταν συγγενεις και εμπιστοι του Κολοκοτρωνη.
Δινεις τα κλειδια του Εθνους σε καποιον, και αυτος λεηλατεί το Εθνος, και το κανει ευκολότερα εαν δεν καταλαβαινει τι σημαινει Πατριδα και οτι η Ελλαδα ειναι Υπαρκτη Οντοτητα.
Οσο ποιο "βλαξ" ο επιλεγμενος "Θεματοφυλακας", τοσο ευκολοτερα μετα-πειθεται για την εξυπηρετηση των αλλοτριων συμφεροντων ως...συμφερουσα, η ως μονοδρομο παρα το οτι ειναι αντιθετη με αυτο που προσδιοριζει η αποστολη του ως θεματοφυλακα. Και οσο περισσοτερο χαζοχαρουμενος, τοσο ευκολοτερα χειραγωγουμενος, θεωροντας μαλιστα τιμη του να συναγελαζεται με αυτους που του ζητουν να ειναι θεματοφυλακας των δικων τους συμφεροντων.
