 |
Αναλυση των γεγονοτων 60 χρονια μετα 17 Ιουλιου 2017 |
ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΑΥΤΗ (2009) έχουμε ηδη πεισθει οτι το Ιστορικο εκθεμα "καικιου" κατασκευασμενο στην Μυκονο το 1957 ειχε "υπεξαιρεθει".
Το ιστορικό καΐκι του 1957, ηταν αυτο που κραταει ο μικρος Ανδρεας στην φωτογραφια, εχοντας αφήσει πισω του την Μυκονο και πλέοντας με τον "Παντελη" της Α/Π Φουστανου για την Ροδο, στην αγκαλια του Καπετάν Γιωργη.
Τετοια σκαρια "μικροναυπηγικης 1957" δεν χτιζονται ευκολα, ουτε και βρίσκονται. Το "υπεξαιρεθεν" καΐκι, ειχε Μουσειακη - συλλεκτική αξια και προοριζοταν να εκτεθει στο Μουσειο Πολιτιστικης Κληρονομιας του Ιδρυματος Ελληνισμου στην Γλωσσα Σκοπελου.
Δεν εφθασε ομως ποτε, διοτι ενας συμπατριωτης μας , απο αυτους που μπερδεψαν την μαγκια με την "αλητεια", (αξιολόγηση και οχι ύβρις), αποφασισε να το παραλαβει για να το επισκευασει, και μετα ειπε πως το εχασε, του εσπασε κ.ο.κ.
Το καΐκι αυτο εκτος απο συλλεκτικη αξια την οποια καρπωθηκε "ο υπεξαιρεσας" . ειχε και συναισθηματικη αξια.
Στο ξενοδοχειο Λητω που μεναμε, η Μαργαριτα , μια χαμογελαστη κοπελλα που αγαπουσε πολυ τον μικρο Ανδρεα, του εκμυστηρευθηκε οτι το "ξενοδοχειο" θα του προσφερε ως δωρο ενα "καραβι" απο τους "μικροναυπηγους" του νησιου.
Ηρθε ομως η ωρα της αναχωρησης, και "ω Θεοι" το καραβακι ηρθε στο "Λητω" αλλα προοριζοταν για αλλο παιδακι.
Ενα παιδι 8 χρονων, δικαιολογειται να αισθανθει ασχημα, ισως επειδη "αγαπουσαν καποιο αλλο παιδακι" περισσοτερο, ισως γιατι επροκετο (και) για τον μηχανισμο "αποτομης αναστροφης προσδοκιων", που κοινωνιολογικα προκαλει ακομα και επαναστασεις και ανατροπες καθεστωτων σε μακρο επιπεδο, η σοβαρες ψυχικες δοκιμασιες ακομα και σε μεγαλες ηλικιες μη σωστα ασκημενες για δυο παραμετρους τις ζωης που ειναι μεσα στην ανθρωπινη πορεια προς το φως. Την Προδοσια και την Απωλεια.
Ο Πατερας μου , Ο Περσεας, εδρασε ακαριαια ως "απο μηχανης θεος" προστατευοντας την τρυφερη παιδικη ψυχη απο "τσαλακωμα" , οπως και απο την εναρξη μιας δυναμικης που παραγει τους Ανθρωπους που εχουν μεσα τους φθονο, μιζερια, και καταφρονια για τους αλλους, "εκδικουμενοι" το ...καραβακι που δεν τους εδωσαν...
Και "αυτοι" γινονται επικινδυνοι οταν εχουν θεσεις εξουσιας, καθως χαιρονται να ταπεινώνουν τον λαο και να εξευτελιζουν την Πατριδα τους.
Ειχαμε φθασει στο Λιμανι της Μυκονου. Ηταν βραδυ και ειχε μελτεμι. Τοτε το καραβι δεν πλευριζε και οι βαρκες παλευαν με τα κυμματα καθως σκαμπανευαζαν και η προπελα σπιναριζε στον αερα βγαινοντας εξω απο τα νερα.
Ο Περσεας ετρεξε στα καντουνια, βρηκε καραβι και πηδωντας στην βαρκα το εφερε στην αγκαλια μου. Οι αρνητικοι μηχανισμοι ειχαν κρατηθει εξω απο την παιδικη ψυχη.
Αντι να γκρεμιζω, να αρπαζω το ετοιμο που εχει ο αλλος, αντι να τον φθονω, Ο Πατερας μου με εμαθε να δημιουργω και να βαζω στην αγκαλια των αλλων το καραβακι των ονειρων τους.
Με ρωτησε καποιος την Παρασκευη 14/7/2017 στην Αθηναικη Λεσχη πως και θυμαμαι τετοιες (η αναλογες) λεπτομερειες. Μα ολα αυτα που μου συνεβαιναν δεν ηταν απλα ¨γεγονοτα", δεν ηταν μια απλη περιγραφη, μια φασαρια που σπρωχνόταν να σβησει απο την επομενη ανευ σημασιας κενη εννοιας περιγραφη.
Ολα αυτα που μου συνεβαιναν, ηταν στοιχεια, που υποσυνείδητα τοτε (κατι πολυ συνειδητο για μενα σημερα) αναλυονταν, ερμηνευονταν, αξιολογουνταν και κατατάσσονταν σε "καλο" και "κακο", σε αξια ή απαξια, σε "εννοια" η "τιποτα", και γίνονταν ψυχικες εγγραφες.
Η Ψυχη το αγαθο (γιατι μονο αυτο μπαινει και μενει μεσα της) δεν το ξεχνα.
Το Καραβακι της Μυκονου, ειναι για μενα "αυλη πολιτιστικη κληρονομια". Δηλαδη συνειδητοποιηση αξιων και οντολογικης υποστασης και απόρριψη του ευτελους και του μηδενιστικου.
Η "Απωλεια" του "καικιου της Μυκονου", ειναι μεσα στην "ασκηση" στην πορεια προς το φως.
Και η ασκηση αυτη πολλες φορες ποναει, μια και τα "εμποδια" στον δρομο η στην αναβαση ειναι πολλες φορες δυσκολα, και αυτοκαταστροφικα για την Ελληνικη Κοινωνια, η δικαιωτερα απο το μερος της εκεινο που ζητα απο τον Θεο "να ψοφήσει η κατσικα του διπλανου", απο το μερος της Ελληνικης Κοινωνιας που περεμεινε στο τυφλο "εγω" του θυμικου του, ανικανο να αγαπησει, ανικανο να συμπραξει σε ομαδα, με πληρη αγνοια για την εννοια της αμοιβαιοτητος.
Οι Ελληνες εχουμε εκατομμυρια "αρετες". Και εχουμε μια Πατριδα που ακομα και τα βράχια , ο ηλιος και η θαλασσα και ο Γαλανος Ουρανος μας παιρνουν απο το χερακι να μας οδηγησουν προς το φως.
Τα "κουσουρια" μας ειναι λιγα, εξηγησιμα και θεραπευσιμα.....
Κι ολα αυτα απο ενα καικι που εφερε ο Περσεας στην αγκαλια μου μεσα στα κυμματα του Αιγαιου, μια νυχτα που ξημερωσε στο πλευρο του καπετανιου του "Παντελη"....
Στο Μουσειο του Ιδρυματος Ελληνισμου στην Σκοπελο, -που οι νησιωτες βαφτισαν Ναυτικο Μουσειο- εχουμε μια κρυφη ευχη : καθε άγγιγμα, καθε προσλαμβανουσα παρασταση να μην ειναι απλα μια εικονα, αλλα ενα ερεθισμα που καποτε στο δικο σας ταξιδι της ζωης θα γινει γνωση, σοφια και ψυχικη εγγραφη.
Ισως στην πορεια προς το φως η ασκηση "να πρεπει να ειναι" να μαθεις να χανεις, και εν συνεχεια να αποστασιοποιησε μονος σου απο τα υλικα, και να γιγαντωνεις και να πλουτιζεις την ψυχη σου, αφου αυτη θα ειναι το καραβι σου για να ταξιδευεις αιωνια......στο φως !
Καθηγητης Ανδρεας Αθηναιος
17 Ιουλιου 2017
